H σημασία της κατάλληλης θέσης

Π

ριν από κάποια χρόνια μου έκαναν δώρο μία ορχιδέα. Δε θα έλεγα ότι είμαι ο άνθρωπος που ασχολείται με τα λουλούδια. Ενώ μου αρέσει να τα παρατηρώ, να τα θαυμάζω και συχνά πυκνά να τα φωτογραφίζω, ειδικά αν τα πετύχω στη συντροφιά μιας στρουμπουλής πασχαλίτσας ή μιας αμέριμνης πεταλούδας, δεν κατάφερα ποτέ να τα φροντίσω όπως έχουν ανάγκη.

Οπότε η ορχιδέα ήταν μία πρόκληση. Ντελικάτη, εύθραυστη, ψιλόλιγνη. Κυρία με τα μπουμπούκια της. Την έβαλα στο παράθυρο της κουζίνας και κάθε μέρα τη χάζευα καθώς άνθιζε προς το φως.

Οι εποχές πέρασαν. Τα λουλούδια έπεσαν.

Και συνέχισα να τη φροντίζω ποτίζοντάς την με τον ιδιαίτερο τρόπο που μου είχαν μάθει. Συχνά ράντιζα τα φύλλα της με νερό, σε μία προσπάθεια να προσομοιώσω τις σταγόνες της τροπικής βροχής – κάτι που ποτέ δεν επιβεβαίωσα αν είναι απαραίτητο.

Μου άρεσε όμως η ιδέα ότι της θυμίζω λίγο το φυσικό της περιβάλλον κι έτσι, συνέχισα να την καλοπιάνω μήπως μου κάνει το χατίρι και ανθίσει και την επόμενη χρονιά. Και δεν απογοητεύτηκα. Τα λουλούδια ήρθαν στην ώρα τους. Και ακόμα άλλες δύο φορές.

Τις επόμενες χρονιές αναθαρρεύοντας, εμπλούτισα το χώρο μου με τρία ακόμη φυτά. Και τους συνέστησα την ορχιδέα, τοποθετώντας τη δίπλα τους, στο σαλόνι. Να κάνουν παρέα.

Και παρ´όλο που τα άλλα φυτά συνέχισαν να μεγαλώνουν, η ορχιδέα δεν άνθισε ξανά. Για τρία χρόνια. Μα γιατί, τί έχει πάθει. Τα φύλλα της είναι πράσινα. Ο κορμός της ζωντανός. Οι τροπικές σταγόνες πέφτουν με συνέπεια.

Κι έπειτα, με μία αυθόρμητη σκέψη τη μετέφερα πίσω στο παράθυρο της κουζίνας.

Σαν πείραμα. Σαν τελευταία ελπίδα.

Και περίμενα να μου κάνει πάλι το χατίρι.

Κι εκείνη δε μου το αρνήθηκε. Στις αρχές της άνοιξης εμφανίστηκαν δειλά τέσσερα μπουμπούκια. Και μετά έγιναν εφτά.

Και σήμερα δώδεκα.

Δύσκολες οι ορχιδέες, μου είχαν πει.

Όχι, σκέφτομαι. Aπλά είναι σαν τους ανθρώπους.

Μπορούν να επιβιώσουν σε πολλές συνθήκες. Όμως ανθίζουν μόνο όταν βρεθούν στην κατάλληλη θέση.