Συνοχή κανείς;

-Γιατί πετάτε κάτω το τσιγάρο;

-Και πού θες να το πετάξω δηλαδή; Βλέπεις εσύ κανένα τασάκι κάπου;

-Έχει δύο κάδους…να ένας εκεί κι άλλος ένας απέναντι.

-Κι εσένα τί σε κόφτει; Λογαριασμό θα σου δώσω; Άμα γουστάρω αδειάζω και όλο το πακέτο στο δρόμο…

-Με “κόφτει” γιατί είναι δημόσιος χώρος και δε μπορείτε να λερώνετε.

-Και τί είσαι εσύ, αστυνομικός;

Αχ, πόσο θα ήθελα να ήμουν αστυνομικός…

Επέστρεψα για τέσσερις μέρες στο μέρος που μεγάλωσα, έπειτα από έξι μήνες απουσίας. Και αφιέρωσα την τελευταία μέρα της παραμονής μου, την Κυριακή, για να απολαύσω το νησί σαν τουρίστας. Με τη φρέσκια ματιά και την περιέργεια του πρωτόγνωρου. Πήρα ένα καφεδάκι στο χέρι, έβαλα μουσική στα ακουστικά και ξεκίνησα για μία βόλτα “όπου με βγάλει”.

Λαμπερός ήλιος. Νέοι γονείς με μικρά παιδιά απολαμβάνουν ένα κυριακάτικο περίπατο. Οικογένειες διαπραγματεύονται πού θα κατευθυνθούν για το καθιερωμένο μεσημεριανό φαγητό. Παρέες φαντάρων σιγοπίνουν έναν καφέ. Ξενυχτισμένοι ανακεφαλαιώνουν τα γεγονότα του Σαββατόβραδου. Ζευγάρια με ή χωρίς σκυλιά ανταλλάσουν χαριτωμένα πειράγματα. Λαμπερός ήλιος – δε θυμάμαι, το ανέφερα; Τί υπέροχη μέρα!

Και μετά, μία γόπα στο καθαρό πεζοδρόμιο κι εγώ να αναρωτιέμαι γιατί δεν είμαι αστυνομικός.

Κι εκεί που με έχουν παρασύρει οι σκέψεις μου (εντάξει, λίγο και τα νεύρα μου – το παραδέχομαι), σταματάω και κοιτάω στα δεξιά μου. Και βλέπω τον πιο παραμυθένιο δρόμο της πόλης. Και κάθε φορά που τον βλέπω είναι πιο μαγευτικός απ’ό,τι τον θυμάμαι. Και κάπου εκεί αρχίζει και ταξιδεύει η φαντασία μου σε μεταλλικούς ήχους από ξίφη και οπλές αλόγων. Και κάπου εκεί ηρεμώ. Και σκέφτομαι πόσο ευλογημένο νησί είναι αυτό που με μεγάλωσε. Δε χαρίζονται τέτοιες βαριές κληρονομιές σε όλους τους τόπους του κόσμου. Ίσα ίσα. Τσιγκούνικη είναι η μοιρασιά αν το καλοσκεφτεί κανείς. Εδώ όμως, όλα απλόχερα. Λαμπερός ήλιος και μεσαιωνικά δρομάκια. Ιστορίες από Ιππότες σε κάθε γωνία. Οικόσημα και Δράκοι. Τάφρος και θρύλοι. Μέχρι και Παλάτι έχουμε. Πού ακούστηκε αυτό; Ποιος άλλος μπορεί να καυχηθεί για όλα αυτά; Μόνο το Magic Kingdom στη Florida, αλλά και πάλι αυτό είναι τεχνητό.

Είπαμε. Περιεργάζομαι το μέρος σαν τουρίστας.

Και μετά προχωράω στα έρημα σοκάκια της Παλιάς Πόλης και το παραμύθι συνεχίζεται. Μέχρι που παρατηρώ τα τείχη και τις ρημαγμένες πέτρες που σιγά σιγά ψάχνουν να βρουν τον τρόπο να φύγουν από τη θέση τους, λες και κουράστηκαν τόσους αιώνες να στέκονται ακίνητες χωρίς στήριγμα – αλήθεια γιατί δεν στηρίζουμε τις πέτρες μας; Τα θεμέλιά μας; Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Κι εκεί η φαντασία μου ταξιδεύει στο μέλλον. Στη νέα σεζόν που θα ξεκινήσει σε δύο-τρεις μήνες από τώρα. Και αναρωτιέμαι αν είναι αστείο ή θλιβερό το ότι το μέλλον με απογοητεύει ενώ το παρελθόν με συναρπάζει.

Από τη μία έχουμε το πιο υπέροχο μέρος στον κόσμο και από την άλλη το καταστρέφουμε. Από τη μία έχουμε χαρούμενους ανθρώπους που απολαμβάνουν τον ήλιο και από την άλλη έχουμε αυτούς που πετάνε αδιάφορα γόπες στο δρόμο. Και που γκρινιάζουν γιατί πάντα κάποιος άλλος φταίει. Κάποιος πέρα από εμάς. Πάντα κάποιος εκτός από εμάς.

Εδώ θα έπρεπε να ζουν οι τουρίστες ένα ταξίδι στο χρόνο, μοναδικό και ασυναγώνιστο. Εδώ θα έπρεπε να είναι ένα Μονακό, ένα Magic Kingdom, μία πολιτεία που θα στεγάζεται κάτω από το ίδιο concept. Οραματίζομαι γραφικά μαγαζάκια, σημασία στις λεπτομέρειες και περηφάνεια για αυτό που προσφέρουμε: ένα μέρος που δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον κόσμο. Ένα ξεκάθαρο και σαφές brand identity. Όχι μεγαλοπρεπή παλάτια και ρημαγμένες πέτρες. Όχι ιστορικούς δρόμους και φτηνά σουβενίρ. Όχι Ευγενείς Ιππότες και γόπες στο δρόμο. Όχι σύγχιση. Συνοχή.

Το θέμα είναι το εξής:

To Παλάτι το έχουμε. Αλλά δεν έχουμε αρκετούς Ευγενείς για να γράψουν το παραμύθι.

There’s too many men, too many people
Making too many problems
And there’s not much love to go around
Can’t you see this is the land of confusion?

This is the world we live in
And these are the hands we’re given
Use them and let’s start trying
To make it a place worth living in

Αυτό.